1. |
01. εισαγωγή
01:37
|
|||
|
Η μνήμη, πράγμα περίεργο, σκοτεινό και άδικο, τι κρατά, γιατί κρατά και πόσο δεν γνωρίζεις.
Διάσπαρτα μηνύματα, πληροφορίες και πρόσωπα που κάποτε είχαν σημασία, που έχουν τώρα σημασία, που σημασία δεν είχαν και δεν θα έχουνε ποτέ μα το μυαλό γυρνά γυρνά και όλο τα αρπάζει.
Η μνήμη δεν είναι οργανωμένη και, όταν να την οργανώσεις προσπαθείς, στο χάος καταλήγεις, ακόμα περισσότερο σαν προσπαθείς να την επισκεφτείς, να την αντικρίσεις, να την πάρεις και να την αναπαράγεις. Μία φωνή στο πίσω μέρος της συνείδησης σου, σου δείχνει που βρίσκεσαι, μια παλμική κίνηση φαίνεται να σε ξυπνά.
Όλα είναι ψεύτικα.
Όλα είναι λάθος.
Λάθος σειρά.
Λάθος αρίθμηση.
Ένα χάος στην υστερία της μνήμης.
Αναπαραγωγός Παλμών.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: ξεχνιέμαι
|
||||
2. |
02. προσοχή! σκύλος
06:12
|
|||
|
Ο σκυλος
Μονη αποδειξη οτι υπηρξα ποτε εδω
Με το που μπηκα ηταν ηρεμος και φιλικος (ή ηρεμη και φιλικη, σε αντιθεση με αυτον/ην, εγω δεν θυμαμαι πολλα πραγματα μετα την τελευταια μας συναντηση)
Κατευθειαν, με το που με μυρισε, τριφτηκε πανω μου για να τη χαιδεψω (ναι, νομιζω θηλυκο ειναι, εν τελει)
Μπορει να κανει ετσι με ολους
Δεν θελω ομως να σκεφτομαι αυτο
Θελω να σκεφτομαι πως οσα χρονια κι αν περασαν
Πως οσο κι αν αλλαξε το προσωπο μου, το σωμα μου, τα μαλλια μου, τα ρουχα μου
Πως οσο κι αν αλλαξε η συμπεριφορα μου, οι ιδεες μου, οι τροποι μου, οι συνηθειες μου
Πως οσο κι αν αλλαξαν οι καταστασεις, οι περιστασεις, οι συνθηκες, μιλωντας γενικα ή μιλωντας γι' αυτες κατω απο τις οποιες βρισκομαι σε αυτο το σπιτι
Δεν ειχε καμια σημασια
Δεν ειχε καμια σημασια γι' αυτην
Γιατι το μονο που ειχε για να με αναγνωρισει ηταν η μυρωδια μου
Δεν με εκρινε, δεν με εκρινε ουτε στιγμη
Σε αντιθεση με τους ανθρωπους
Απλα με ειδε
Με αναγνωρισε
Και αυτο της ηταν αρκετο
Αραγε ποσο απλα ειναι τα πραγματα και ποσο περιπλοκα τα κανουμε?
Η σκυλιτσα με αναγνωρισε
Κι εγω νοσταλγω
Και οχι τοσο τις συνθηκες
Οσο την αισθηση
Τα συναισθηματα
Τις σκεψεις
Τις καταστασεις
Αλλα τι να κανεις, στην τελικη?
Ετσι προχωραει το πραγμα
Ο χρονος περναει
Οι ανθρωποι αλλαζουν
Οι συνειδησεις παιρνουν αλλες τροπες
Και η αποσταση μεγαλωνει
Και συνεχιζω να νοσταλγω
Δεν με πειραζει
Ουτε επιθυμω να επιστρεψω
Ολα εχουν αλλαξει και ολοι το εχουμε αντιληφθει πληρως
Εκτος απο τη σκυλιτσα
Γι' αυτην ηταν αρκετο
Με αναγνωρισε.
|
||||
3. |
||||
|
Τα πραγματα εγιναν περιπλοκα ξαφνικα, ετσι δεν ειναι?
Δεν ειμαστε πλεον τα αθωα παιδια που ημασταν, δεν ειμαστε πλεον η ανεμελη παρεα που πλατσουριζει στα παγωμενα νερα στις 5 το πρωι και ο πρωτος τσακωμος της μερας ειναι για το ποιος φωναξε δυνατοτερα και ξυπνησε τον γειτονα που μας εκανε παρατηρηση.
Δεν ειμαστε πλεον αυτοι οι καυλωμενοι 16χρονοι που θα πηγαιναν καπου μονοι, για πρωτη φορα ενθουσιασμενοι καθως για πρωτη φορα ελευθεροι απο ολους και απο ολα, να κοιμηθουν οσο αργα θελουν, να φωναξουν μεχρι οσο αργα θελουν, να μην πρεπει να ξυπνησουν το πρωι και να μην πρεπει να δωσουν σε κανεναν λογαριασμο για το τι κανουν, τι θα κανουν, τι ωρα θα μπουν, θα βγουν και που θα πανε.
Μαζι με εμας που μεγαλωσαμε, ο ενθουσιασμος για το καινουριο σαν να εχει χαθει.
Ζουμε μονοι μας, ξυπναμε μονοι μας, κανουμε οτι θελουμε με οποιον θελουμε για οσο θελουμε, μιλαμε, κοιμομαστε, αγαπαμε, παιζουμε, μοιραζομαστε.
Και ολα ειναι περιπλοκα γιατι ειμαστε πολλοι.
Τοτε ημασταν ενας.
Μια παρεα κατι παιδιων, παιδιων χωρις πραγματα να χασουν και χωρις πραγματικες αληθειες να γυρνανε στο κεφαλι μας ως σκεψεις και προβληματισμοι.
Τωρα ειμαι εγω, με οσα με κανουν εμενα, με τους ανθρωπους μου, τις σκεψεις μου, τους στοχους μου, που ερχομαι να βρω εσενα, με τους δικους σου αλλους ανθρωπους, με τους δικους σου προβληματισμους και επιφυλαξεις και πεποιθησεις και εμπειριες.
Ολα ειναι πιο περιπλοκα τωρα που ειμαστε πολλοι, ετσι δεν ειναι?
|
||||
4. |
04. ιντερλούδιο (1)
00:34
|
|||
|
Ξέρω πως φοβάσαι και φοβάμαι. Τα μάτια μου κλειστά, η ανάσα μου κομμένη.
Η φωνή δε λέει να πάψει.
Θυμήσου.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ: ξεχνώ
|
||||
5. |
05. τί ζητάς;
03:38
|
|||
6. |
||||
|
Δεν αντεχω να μην μου σηκωνουν το τηλεφωνο.
Και δεν το αντεχω γιατι μου υπενθυμιζει κατι που μοχθω να ξεχασω.
Πως δεν εχω σημασια.
Δεν εχω σημασια γενικα και δεν εχω σημασια ειδικα για κανεναν απολυτως.
Τι κι αν λενε?
Σημερα πεθαινα και ειχα μια κληση, ποιον θα καλουσα?
Ποιος θα μου απαντουσε?
Κανεις.
Το δικαιολογω, μεν.
Τι, δηλαδη?
Περιμενω να καθονται ολοι πανω απο το κινητο να περιμενουν να καλεσω?
Οχι, σαφως οχι.
Αλλα σημερα πεθαινα και κανενας δεν απαντησε.
Ειναι διαολεμενα πραγματα αυτα τα κωλοκινητα.
Αλλιως απλα φωναζεις.
Οποιος σε ακουσε, αν σε ακουσε.
Τωρα περιμενεις.
Ελπιζεις.
Ελπιζεις να σε ακουσει αυτος ο ενας, ο συγκεκριμενος, αυτη η μια που καλεις προσωπικα.
Η ελπιδα - ειναι γνωστο αλλωστε, δεν ειναι κρυφο ή νεο - ποναει πολυ.
Δεν εχω σημασια.
Δεν εχω σημασ....
Ξερεις κατι?
Ισως να εχω.
Οχι, ειναι σαφες και σιγουρο πως γενικα δεν εχω.
Μα ειδικα, για ανθρωπους.
Ξεχασιαρηδες ανθρωπους και αφηρημενους ανθρωπους, που ζουν, γελαν και που γι' αυτο τους αγαπω.
Κι ας μην κοιτουν το κινητο συχνα, κι ας μη με σωσουν σαν πεθαινω.
Σημερα πεθαινα και κανενας δεν απαντησε.
Ισως δεν ηξερα εγω ποιον να καλεσω.
Ισως δεν καλεσα κανεναν.
Δεν εχει σημασια.
Δεν εχω σημασια.
|
||||
7. |
07. ιντερλούδιο (2)
00:36
|
|||
|
Αναπαραγωγός παλμών του τώρα, αυτού που ζούμε, αυτού που ήδη με έχει σώσει.
Κι εσύ να με κοιτάς η ολοκάθαρη εικόνα πριν τη μνήμη.
Να με θυμάσαι.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ: μη με ξεχνάς
|
||||
8. |
08. βράδια μακριά σου
07:07
|
|||
|
Δεν αντεχω τα βραδια.
Μελαγχολω.
Καθε βραδυ.
Σχεδον καθε βραδυ.
Βασικα καθε βραδυ που δεν εισαι διπλα μου.
Μελαγχολω
Γιατι ολα επιστρεφουν.
Ολα μοιαζουν να ειναι πιο περιπλοκα το βραδυ.
Γιατι, μου λες?
Γιατι δεν εισαι εδω.
Γιατι δεν εισαι εδω?
Τα βραδια μου ειναι αδεια μακρια σου, τα βραδια μου ειναι αδεια χωρις εσενα να κοιμασαι διπλα μου, να αναπνεεις στο λαιμο μου, να κουκουλωνεσαι και να γυρναω να σε παιρνω αγκαλια, να σου φιλαω τα χερια, να σου χαϊδευω τα μαλλια.
Τα βραδια ολα επιστρεφουν και μου μιλουν, σαν φαντασματα στεκουν στο προσκεφαλι μου ωσπου να εξαντληθω και να κοιμηθω κλαμενος, μου φωναζουν ολα οσα φοβαμαι τη μερα να αντικρισω μα το σκοταδι ξεγυμνωνει και παραθετει ολοκαθαρα μπροστα μου, μου φωναζουν πως δεν εισαι εδω, μου φωναζουν πως δεν εισαι εδω, μου φωναζουν πως τιποτα δεν ειναι ιδιο και τιποτα δεν ειναι αρκετο οταν δεν εισαι εδω.
Τα βραδια που δεν εισαι εδω περιμενω, ειμαι σε κατασταση αναμονης, δεν ζω, δεν κοιμαμαι, δεν ειμαι ξυπνιος, ειμαι ενας ζωντανος νεκρος που παριστανει πως τις φυσιολογικες λειτουργειες εχει, σβηνω και μπαινω στο αυτοματο μεχρι να ξαναρθεις.
Μελαγχολω τα βραδια και μου λειπεις και σ'αγαπαω και μου λειπεις και τοσα φρικτα βραδια μακρια σου δεν τα αντεχω, τοσα φρικτα βραδια χωρις εσενα διπλα μου ειναι πολυ, ειναι κουραστικο, μου λειπεις.
Μου λειπουν τα βραδια που κοιμομαστε μαζι, μου λειπουν τα βραδια στο σπιτι σου, στο μεγαλο κρεβατι, να μενουμε ξυπνιοι ως αργα, κι ας πρεπει το πρωι νωρις να σηκωθουμε και μου λειπουν τα βραδια στο σπιτι μου, στο μικρο κρεβατι, στριμωχτα, να ειμαστε ο ενας πανω στον αλλον, αλλα να ειμαστε χαρουμενοι γιατι δεν υπαρχει μερος πιο ευτυχισμενο να ξαπλωνω παρα διπλα σου, πανω σου, κατω σου, μαζι σου.
Δεν αντεχω τα βραδια μακρια σου.
Δεν θελω αλλο.
Δεν αντεχω αλλο.
Μελαγχολω.
Μου λειπεις.
|
||||
9. |
09. κοίταξε με
03:04
|
|||
10. |
10. ένας χρόνος
05:33
|
|||
|
Είναι η στιγμή που τα πάντα περιστρέφονται και προσπαθείς να κοιμηθείς
η στιγμή που η καρδιά σου τρέχει και μια στιγμή ηρεμίας αποζητάς
η στιγμή αυτή που όλα μοιάζουν να είναι έτοιμα να καταστραφούν,
να πέσουν και να γίνουν κομματάκια αμέτρητα,
στην ατέρμονη (ατελείωτη) και άδικη στιγμή που όλα είναι δύσκολα, μεγάλα και τρομακτικά.
Ποτέ δεν ήμουν από αυτούς που κοιμούνται με σκοτάδι,
και τώρα, ακόμα, ένα φως ζητώ να υπάρχει σαν ξαπλώσω,
μου είναι δύσκολο, θαρρείς, να μην γνωρίζω και να μπορέσω μοναχός να κοιμηθώ.
Κι όμως, δίπλα σου, κοιμάμαι στο σκοτάδι και κοιμάμαι με ζαλάδα και κοιμάμαι όταν η καρδιά μου πάει απ' την ταχύτητα που πάλλεται να σπάσει.
Είναι δύσκολο πράγμα η ηρεμία και αυτό ο κόσμος δεν το εκτιμά.
Δεν το αντιλαμβάνεται.
Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις κατά τις οποίες είμαι πραγματικά ήρεμος,
πραγματικά χαρούμενος και επαναπαυμένος πως,
ακόμα κι αν όλα δεν είναι καλά,
ακόμα κι αν τα πράγματα στραβά δείχνουν να πηγαίνουν,
ακόμα κι αν γνωρίζω πως στη γωνία την επόμενη σεισμός,
λιμός,
καταποντισμός,
κίνδυνος κρυφός και λυσσαλέος
καραδοκεί,
ακόμα κι αν όλα καταρρέουν και πονάω βαθιά ως την ψυχή,
υπάρχει ένα μέρος στο οποίο μπορώ, πάντα να γυρνώ.
Μαζί σου είμαι ήρεμος.
Και δεν είμαι ήρεμος ποτέ.
Ένας χρόνος και επόμενος και, ποιος ξέρει, άλλος ένας ή άλλο ένα βράδυ μοναχό.
Αν κοιμάμαι δίπλα σου, μου φτάνει.
|
||||
fomfoliges Patras, Greece
"fomfoliges" both as a blog and as a pseudonym of Giannis Giannopoulos, serves as an umbrella under which the entirety of his work exists.
If you like Αναπαραγωγός Παλμών LP (2021), you may also like:
New tunes sit next to remixes (including one by Devendra Banhart), plus a bonus 40-minute live performance.
go to album
The Los Angeles R&B singer gives listeners a mix of dreamy vocals and nostalgic melodies.
go to album
A visceral LP centered on the subject of death; deft layers of instrumentation that blurs the line between organic and electronic.
go to album
Old Friends New Friends
by Nils Frahm
featured on Bandcamp Radio Nov 30, 2021
go to album
featured on Bandcamp Radio Jun 12, 2018
go to album
The great Nils Frahm returns with another record of spare, beautiful compositions that are both gentle and enveloping.
go to album
Music for the Motion Picture Victoria (Bonus Track Version)
by Nils Frahm
featured on Bandcamp Radio Jan 3, 2017
go to album
